Οσοι από τους νεότερους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, θα θυμούνται τον ψηλό μειλίχιο άντρα με την απέραντη αγάπη για τον ελληνικό πολιτισμό, από τα πολυφωνικά τραγούδια της Ηπείρου μέχρι τη λογοτεχνία που κράτησε ολοζώντανη τη γλώσσα μας. Ο Κώστας Κουτσομύτης δεν είναι πια εδώ, όπως και τόσοι άλλοι σπουδαίοι Ελληνες, που η απουσία τους μεγαλώνει τη φτώχεια του καθημερινού μας δημόσιου λόγου – κυριολεκτικά ή μεταφορικά όταν αναφερόμαστε στις κινούμενες εικόνες.

Ο Κουτσομύτης υπήρξε μαχητικός, αλλά και άτομο χαμηλών τόνων. Στοιχημάτισε στην ποιότητα την ώρα που η ελληνική τηλεόραση έμπαινε με χίλια στον λαβύρινθο του λάιφ στάιλ και της «κατινιάς». Το δικό του success story ήταν μια τροχιά αντίθετη αυτής των προδιαγραφών της θεαματικότητας που έθεταν τα μηχανάκια της AGB. Η συνταγή του βασίστηκε στο αυτονόητο: η τηλεόραση θα πρέπει να απευθύνεται με σεβασμό στον θεατή και να του διδάξει πώς να διαβάζει σωστά την εικόνα. Ο Κουτσομύτης, σπουδαγμένος άνθρωπος του κινηματογράφου, ουδέποτε αντιμετώπισε υποτιμητικά τη μικρή οθόνη. Αντίθετα, ανακάλυψε σε αυτήν έναν δίαυλο επικοινωνίας με το ευρύ κοινό, που ο κινηματογράφος το είχε χάσει.

Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Μπούρα: http://www.kathimerini.gr/852663/article/politismos/8eatro/kkoytsomyths-ekeinos-poy-efere-th-logotexnia-sth-mikrh-o8onh