Καμπούλ του Αφγανιστάν, 21ος Αιώνας. Η Parwana και η αδερφή της που είναι πνευματικά ανάπηρες αφέθηκαν στην πόρτα του ιδρύματος από τους γονείς τους.
Το ίδρυμα δεν διαθέτει τρεχούμενο νερό ούτε εγκαταστάσεις παροχής ιατρικής φροντίδας. Ένα κολαστήριο.
Αυτές οι φωτογραφίες με συγκλόνισαν.
Αναρωτιέμαι βλέποντας κάποιος αυτές τις φωτογραφίες πως μπορεί και μένει απαθής?
Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει πως αυτές οι εικόνες είναι του 21ου αιώνα ?
Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει στην ύπαρξη του θεού ? ποιανού θεού ? τι σοι θεού ?
Τι ηθικής θεός ?
Αναρωτιέμαι τι σοι πολιτισμό έχουμε ?
Η αλήθεια που κρύβετε , η αλήθεια που πονάει , η αλήθεια που μας χαλάει την ησυχία μας.
Να αναρωτιούνται και να σκέφτονται , να ανοίξουν το μυαλό τους και να μας ξεπεράσουν ακόμα και να μας φτύσουν για την στάση μας και την συνενοχή μας , να κάνουν το βήμα που εμείς δεν βρήκαμε το θάρρος να κάνουμε.
Και πάλι βέβαια η απορία δεν έφυγε από τα μάτια τους …μα τι μπορούσα άλλο να τους πω ?
Πώς να δικαιολογήσω την στάση μου απέναντι σε όλες αυτές τις αλήθειες ?
Τι μπορεί να πει κανείς στα παιδιά ? πως μπορεί να εξηγήσει τον λόγο ?
Με τι επιχειρήματα μπορείς να δικαιολογήσεις την απραξία μας απέναντι σε αυτήν την αισχρότητα ?
Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να δικαιολογήσει την στάση του ?
Ποιος και πως μπορεί να δικαιολογήσει όλη αυτή την σιωπηρή μας συνενοχή για το τεράστιο έγκλημα που γίνεται σε όλον τον πλανήτη, ενάντια σε όλους τους αδύνατους αυτού του κόσμου.