Στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον των Βαλκανίων οι πόλεμοι και οι εθνικιστικές συγκρούσεις δεν φαίνεται να τελειώνουν.

Γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Ευρώπής και Ασίας, γεωστρατηγικός κόμβος της Ευρασίας, πρότυπο συνύπαρξης κοσμικού κράτους, δημοκρατίας και Ισλάμ κ.α.

«Δώσε μου έναν αρκετά μεγάλο μοχλό κι ένα μέρος για να τον τοποθετήσω και θα κινήσω τη Γη» έλεγε κάποτε ο Αρχιμήδης.

Μια αόρατη απειλή κρέμεται τα τελευταία χρόνια πάνω από τις μεγαλουπόλεις της Αμερικής, κλονίζοντας εκείνη τη μακάρια αίσθηση ασφάλειας που είχε καλλιεργηθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στους πολίτες της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης.

Θα μπορούσε να είναι οργουελιανό σενάριο φαντασίας, αν δεν ήταν η ίδια η καθημερινότητά μας. Η Αυτοκρατορία μάς παρακολουθεί.

Εδώ και κάποιες δεκαετίες ο άνθρωπος δίνει την εντύπωση παιδιού που παίζει με δυνάμεις που αδυνατεί να κατανοήσει και να ελέγξει.

Το τέλος του ψυχρού πολέμου δημιούργησε σε πολύ κόσμο την αίσθηση ότι το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος έχει πλέον απομακρυνθεί.

Η αιτιολόγηση της αναγκαιότητας της πρόσφατης εισβολής στο Ιράκ στηρίχθηκε στην κατοχή από το καθεστώς του Σαντάμ όπλων μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ).

Για πολλούς ο ψυχρός πόλεμος δεν ήταν και τόσο ψυχρός. Για περισσότερα από 30 χρόνια, από τα παγωμένα νερά του Αρκτικού Ωκεανού μέχρι τις απρόβλεπτες θάλασσες της Νοτιοανατολικής Ασίας, μαινόταν ένας σκληρός, άγνωστος πόλεμος.

Ένα παγωμένο απόγευμα του Δεκέμβρη του 1991, μια σημαία υποστάλθηκε για τελευταία φορά, ένα κράτος έπαψε να υπάρχει και μια πόλη έπαψε να είναι η πρωτεύουσα μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η πόλη ήταν η Μόσχα, το κράτος η Σοβιετική Ένωση και η σημαία έφερε το σφυροδρέπανο σε κατακόκκινο φόντο.