Το τι επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα και στην κοινωνία το γνωρίζουμε, κυρίως το αισθανόμαστε, όλοι.

Το πώς όμως φτάσαμε σ’ αυτόν τον μετεκλογικό – συγχρόνως και προεκλογικό- μετεωρισμό, φαίνεται να το προσπερνάμε. Διότι, εντάξει, τα πριν το 2009 αρνητικά αυτής της χώρας τα έχουμε πλέον αποδεχθεί, τα ολέθρια κυβερνητικά σφάλματα του ΠΑΣΟΚ της διετίας τα έχει ήδη πληρώσει το ίδιο εκλογικά και όλοι εμείς από την τσέπη μας, αλλά αυτό που πληρώνουμε τώρα δεν μας άξιζε, πώς να το κάνουμε δηλαδή.

Να θέλουμε όλοι να μείνουμε στο ευρώ, καταλαβαίνοντας ότι αυτό απαιτεί και κάποιες υποχρεώσεις, και συγχρόνως να τρέμουμε ότι θα βγούμε από το ευρώ γιατί (όλοι εμείς που θέλουμε να μείνουμε) θα ψηφίσουμε έτσι που μάλλον θα πρέπει να φύγουμε. Τρελοκομείο; προφανώς. Θεμελιωτής αυτής της τρέλας; Ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος νομιμοποίησε μέσα στην κοινωνία την αντιμνημονιακή λογική.

Πρώτα βασάνισε τον κύριο κορμό των οπαδών της παράταξής του. Οι οποίοι είχαν μάθει μια ζωή να ταυτίζονται με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή άποψη και για ένα και παραπάνω χρόνο έβλεπαν τον αρχηγό τους να συγκρούεται με τους ευρωπαίους μη υποστηρίζοντας πολιτικές που οι ίδιοι οι νεοδημοκράτες κατά βάθος θεωρούσαν λογικές. Την ίδια στιγμή με την έντονη αντιμνημονιακή ρητορική του, έπεισε για την βασιμότητα των θέσεων αυτών πολίτες που δεν τους ήταν αρκετός ο μόνιμος καταγγελτικός λόγος της αριστεράς. Και δημιουργήθηκε αυτή η πλατιά συμμαχία των αντιμνημονιακών που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει.

Απαίτησε εκλογές. Και έφαγε τα μούτρα του. Ακόμη δεν κατάλαβε γιατί. Πλήρωσε όμως την κουτοπονηριά του: τις εκλογές τις ήθελε αμέσως μετά την δανειακή σύμβαση, και πριν αυτή αρχίσει να υλοποιείται ώστε το μεν ΠΑΣΟΚ να ταυτιστεί στην συνείδηση του κόσμου με την περίοδο της απόλυτης ανέχειας ενώ ο ίδιος, ως πρωθυπουργός –που το είχε και σίγουρο, να καρπωθεί την σχετική βελτίωση της οικονομικής κατάστασης που η δανειακή σύμβαση θα δημιουργούσε. Οδήγησε στις κάλπες ένα λαό απελπισμένο και θυμωμένο, έρμαιο όσων εμπορεύονταν –και συνεχίζουν να εμπορεύονται- την οργή του. Μη αντιλαμβανόμενος ότι και ο ίδιος από έμπορος της οργής είχε ήδη μεταβληθεί σε στόχο της.  

Και τώρα; Τώρα επενδύει στον φόβο. Συνεπικουρούμενος βεβαίως από τον τρόμο που προκαλούν τα στελέχη του ‘επελαύνοντος’ ΣΥΡΙΖΑ με τα όσα αντιφατικά και ανεύθυνα εν πλήρη αλαζονεία ξεστομίζουν όπου βρεθούν. Επιχειρεί μετωπική αντιπαράθεση ενώ γνωρίζει (το ίδιο και ο κος Τσίπρας εξ άλλου) ότι αυτό λειτουργεί διχαστικά στο λαό. Μάλλον όμως θα του βγει σε ‘καλό’. Και θα ‘νικήσει’. Αδιαφορώντας (το ίδιο και ο κος Τσίπρας εξ άλλου) ότι θα είναι πρωθυπουργός ενός διχασμένου λαού. Την ώρα που είναι απαραίτητη η Ομόνοια.