Έστω και καθυστερημένα κάνω μερικές επισημάνσεις:
Δωρεάν: Τίποτα δεν είναι δωρεάν, κάποιος πληρώνει φόρους. Αρα δεν μιλάμε για ΔΩΡΕΑΝ παιδεία αλλά για παρεχόμενη από το κράτος μέσω της φορολογίας.
"Δωρεάν"-"Παρεχόμενη"... με τις λέξεις θα παίζουμε; Τίποτε δεν είναι χωρίς κόστος, το ζήτημα είναι "ποιος πληρώνει για ποιόν και για ποιό λόγο", δηλαδή ζήτημα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Ακριβώς
αυτό είπα στην εναρκτήρια παρέμβαση μου
viewtopic.php?t=147&postdays=0&postorder=asc&start=30:
1. η παιδεία (όπως και μερικά άλλα: υγεία, συγκοινωνία ΚΑΙ - σήμερα πλέον - επικοινωνία: φθηνότατο ή free internet, ακτοπλοΐα και στο μακρινότερο νησί του ...ενός κατοίκου, κ.α.) είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ και πρέπει να τα πληρώνει ο
κρατικός προϋπολογισμός (δηλ.
όλοι μας).
Τι σημαίνει αυτό;
Πρακτικά όλοι να έχουν την οικονομική δυνατότητα πρόσβασης στα ΑΕΙ και η ύπαρξη Δημόσιου ΑΕΙ την παρέχει. Το όλο ζήτημα είναι αποκλειστικά η
ποιότητα σπουδών του δημοσίου ΑΕΙ - και αυτό το ζήτημα παρακάμπτεται εαν η συζήτηση περιοριστεί αποκλειστικά στο ψευτο-διλημμα "Δημόσια ή Ιδιωτικά ΑΕΙ".
Δημόσιο αγαθό: Όπως η υγεία οι μεταφορές, η ενέργεια, το νερό κλπ. Τώρα: Ξαναπάμε στην Υγεία: Τα κρατικά νοσοκομεία έχουνε τρείς φορείς χρηματοδότησης. Τον κρατικό προϋπολογισμό, τα ασφαλιστικά ταμεία, και τον ασθενή. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
Υ.Γ. Τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια έχουν καθαρούς ισολογισμούς ΚΑΙ πληρώνουν τον αναλογούντα φόρο στο κράτος δηλ στο κοινό μας ταμείο.
Δηλαδή η ανάγκη των ιδιωτικών πανεπιστημίων ΕΣΤΙΑΖΕΤΑΙ στην ... πάταξη της "κακοδιαχείρισης" των δημοσίων πανεπιστημίων;;
Μ' άλλα λόγια, Δημόσιο=de facto "κακοδιαχείριση" δημοσίων πόρων; ;
Ναι, ισχύει η "κακοδιαχείριση" στο Δημόσιο ΑΕΙ και για αυτό επισήμανα, σ' ότι αφορά την στήριξη στο Δημόσιο ΑΕΙ, ότι:
2. αυτό
δεν σημαίνει ασυλία στην "κακοδιαχείριση" και στην διαφθορά πολιτικής ηγεσίας και δημόσιας διοίκησης (=εδώ το ζήτημα είναι και πάλι το ίδιο: ΠΟΙΟΣ ελέγχει τους ΕΛΕΓΧΟΝΤΕΣ...!!)
Όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες: Το ακούω από μικρός δεν το έχω καταλάβει, έρχεται και σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο ( ο μη εργαζόμενος μη εσθιαίτω)
Αλλά ας το δούμε από αλλού:
Από που αρχίζει το ίσες ευκαιρίες για τον καθέναν από εμάς;
Ίσες ευκαιρίες για τον μαθητή του 12 και για τον μαθητή του 18.
Μά ο ένας έφαγε τον κώλο του πάνω στο θρανίο και ο άλλος στο PS2! Κάποιον θα αδικήσουμε.
Ίσες ευκαιρίες στον πτυχιούχο με 5 και σε αυτόν με 9;
Τι ακριβώς εννοείτε όταν μιλάτε για ίσες ευκαιρίες; Προσφέρουμε τι ακριβώς σε όλους; Ίσες ευκαιρίες; Ίδια αποτελέσματα; Όλοι οι πολίτες τούτης της χώρας (που το ζητάνε) με ένα πτυχίο;
Έχουμε ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, να μαζέψουμε άλλο ένα εκατομμύριο γιατρούς και δικηγόρους;
Εξηγήστε μου τι ακριβώς σημαίνει ίσες ευκαιρίες!
ΟΚ!! Να στο εξηγήσω μια που αναφέρεις πολλά χωρίς ουσία και αρκετά ... «λαϊκίστικα»:
«Ίσες ευκαιρίες»
δεν είναι «απουσία αξιοκρατικών κριτηρίων» αλλά ακριβώς το αντίθετο:
τα αξιοκρατικά κριτήρια εξασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες.
«Ίσες ευκαιρίες» είναι το ουσιαστικό δικαίωμα να συμμετέχεις (να έχεις την ίδια δυνατότητα, την ίδια ευκαιρία) σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητας σου να αποκτήσεις ένα τίτλο σπουδών.
Αυτό σημαίνει ότι
η εγγραφή στο Δημόσιο ΑΕΙ να γίνεται με βάση τις
επιδόσεις σου και όχι μα βάση την
οικονομική δυνατότητα σου να πληρώνεις τα δίδακτρα των σπουδών που σου παρέχει το ΑΕΙ.
Υποτίθεται ότι η βασική και μέση (δωρεάν & υποχρεωτική) εκπαίδευση σου δίνει την δυνατότητα να διεκδικήσεις τον ανάλογο τίτλο σπουδών και την εισαγωγή σου (μέσω ενός συστήματος αξιολόγησης) στο Δημόσιο ΑΕΙ.
Στην συνέχεια, το Δημόσιο ΑΕΙ (λόγω της δωρεάν παρεχόμενης ανωτάτης παιδείας) σου δίνει την δυνατότητα να συμμετέχεις σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητας σου να αποκτήσεις ένα πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών.
Αυτό είναι «Ίσες ευκαιρίες» τουλάχιστον επί της αρχής.
Τώρα εάν
οι παρεχόμενες σπουδές στην βασική, μέση και ανωτάτη παιδεία είναι επαρκείς ή ανεπαρκείς / υποβαθμισμένες ή αναβαθμισμένες (κακή ή όχι ποιότητα παρεχομένης εκπαίδευσης) και έτσι στην πράξη οδηγούν «μαθητές» ή «φοιτητές» (ανεξάρτητα από την υποκειμενική ευθύνη τους, έφεση και ικανότητα τους) σε νόθευση των «ίσων ευκαιριών» στην παραπέρα εξέλιξη τους, αυτό
είναι Ζήτημα Πολιτικής. Αλλά εδώ μιλάμε για ζητήματα πολιτικής και όχι για ατομικές επιδόσεις (για το αν κάποιος είναι αμελής μαθητής, ή ικανός να σπουδάσει παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, κ.ο.κ.). Καλοί είναι οι αφορισμοί αλλά να ξέρουμε γιατί μιλάμε.
Τέλος, όπως είχα αναφέρει:
η συζήτηση για τα "δημόσια" ή "ιδιωτικά" είναι παραπλανητική και αποσκοπεί βασικά να μεταθέσει το
πραγματικό πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης σε ...στείρες αντιπαραθέσεις.
Το
πραγματικό πρόβλημα είναι η κατάσταση της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ανωτάτης εκπαίδευσης και το πρόβλημα
δεν θα λυθεί με τα ιδιωτικά ΑΕΙ.
Θα λυθεί με άλλη εκπαιδευτική πολιτική για τον χώρο των Δημοσίων ΑΕΙ. Και αυτό είναι προτεραιότητα γιατί μιλάμε για ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ.
Το ερώτημα εάν πρέπει να υπάρχουν
ιδιωτικά ή όχι ΑΕΙ είναι
ξεχωριστό ζήτημα.
Και μπορεί να απαντηθεί μόνο σ' ένα πλαίσιο νομοθετικής αποσαφήνισης του ρόλου τους και του
δημοσίου ελέγχου της ποιότητας των υπηρεσιών που τα Ιδιωτικά ΑΕΙ
θα παρέχουν.
Επομένως, όπως είχα σχολιάσει στην αρχική παρέμβαση:
Το "ιδιωτικό" (κερδοσκοπικό ή μη) είναι μια άλλη συζήτηση που ΔΕΝ αφορά την ύπαρξη ή μη "ιδιωτικών ΑΕΙ" αλλά την
ποιότητα σπουδών τους, τον τρόπο εισαγωγής τους (π.χ. με αδιάβλητες εξετάσεις), το κύρος των πτυχιών (ακαδημαϊκή ισοτιμία, επαγγελματικά δικαιώματα κ.λ.π) όπου το ελληνικό κράτος
έχει υποχρέωση να θέτει εύλογους "κανόνες", επειδή η Παιδεία είναι Δήμοσιο Αγαθό
από όποιο φορέα και αν εκτελείται και επειδή ο πολίτης
οφείλει να εξασφαλίζεται από το κράτος σ' ότι αφορά την "άριστη ποιότητα" των ιδιωτικών υπηρεσιών.
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ 2008!!!