LordPayens έγραψε:Αγαπητή μου MARD!, δεν διαφωνούμε σε τίποτα από τα παραπάνω. Φυσικά και η κίνησή Του είναι παραβολική και φυσικά το όλο γεγονός είχε την έννοια της διδαχής.
Όταν αναφέρθηκα σε σωστό αποσυμβολισμό προς Θεού, δεν εννοούσα να γίνεται κάτω από προσωπικές αντιλήψεις. Το σύμβολο συμβολίζει κάτι πολύ συγκεκριμένο και προσδιορίζοντας την περιφέρειά του, ο στόχος είναι να φθάνουμε στο κέντρο.
MARD!, ένας Χριστός δεν έχει κανέναν λόγο να λειτουργεί σε δύο φύσεις εναλλάσοντάς τες. Και τούτο διότι δεν έχει προσωπικά οφέλη, ούτε σαν Θεός και ακόμα περισσότερο σαν άνθρωπος. Ένας Χριστός δεν έχει καμία προσωπική επιδίωξη. Η ύπαρξη των δύο φύσεων διέπεται από μια απόλυτη εξυσορρόπησή τους και όχι από χρήσην της μιας ή της άλλης. Ένας Χριστός είναι ένας τέλειος άνθρωπος(Θέωση). Ο άνθρωπος που άγγιξε τις ύψιστες αρετές, διέγραψε κάθε προσωπική ανάγκη σε όλα τα πεδία και εφήρμοσε εκεί την ανάγκη για επιβολή του Θείου Λόγου-της αγάπης. Ο Χριστός είναι το τέλος. -I hope you understand-.
Ειλικρινά,
WM
Εγώ εννοώ το εξής: ότι ο Χριστός από την αρχή ήταν αναμάρτητος κι έτσι δεν χρειάστηκε να αγωνιστεί με τη χάρη του Θεού για να απαλλαγεί ως άνθρωπος από τις συνέπειες της αμαρτίας, όπως έκαναν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Πήρε από την Παναγία τη µητέρα Του σάρκα θνητή και παθητή, όµοια µε τη δική µας, χωρίς αμαρτία, μόνο με τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη, όπως την φθαρτότητα και την θνητότητα. Στα πάθη αυτά που λέμε και «φυσικά» συγκαταλεγόταν η πείνα, η δίψα, ο κόπος, ο ύπνος κλπ. Με αυτή τη σάρκα πέρασε κατά τον επίγειο βίο Του από όλους τους πειρασµούς που µπορεί να περάσει ο άνθρωπος, τους οποίους αντιµετώπισε µε τη θέληση και την ενέργεια της ανθρώπινης φύσης Του. Στις πιο κρίσιµες στιγµές, µάλιστα, της δηµόσιας δράσης Του εγκατέλειψε την ανθρώπινη φύση Του τελείως αβοήθητη από την θεία Του ενέργεια, ώστε να χρειάζεται - όπως στη Γεθσηµανή - την ενίσχυση αγγέλων. Έτσι ο Χριστός, ως άνθρωπος νίκησε τον κόσµο· ως άνθρωπος, υπακούοντας στον ουράνιο Πατέρα, κατόρθωσε να γίνει υπερκόσµιος. Ο κόπος, η πείνα, η δειλία ενεργούσαν επάνω Του µε τη θέληση Του. Δεν εννοούσα λοιπόν ότι ήταν ιδιοτελής, αλλά ότι ως τέλειος άνθρωπος ΜΕ αδιάβλητα πάθη, μπορούσε να πεινάει και να θέλει σύκα (όπως επίσης να νυστάζει και να κοιμάται, να κουράζεται και να αναπαύεται κτλ). Αν άφηνε τη θεία φύση να υπερισχύσει σε αυτά, δεν θα πεινούσε, δεν θα νύσταζε, αλλά και δεν θα ΑΓΩΝΙΖΟΤΑΝ ως άνθρωπος και δεν θα δυνάμωνε έτσι, την ανθρώπινη φύση και την ανθρώπινη θέληση για λογαριασμό όλων μας (καθώς όλοι οι άνθρωποι έχουμε μία κοινή ουσία, την ανθρώπινη, με πολλά όμως πρόσωπα). Όμως μετά την Ανάσταση απέβαλε όλα τα αδιάβλητα πάθη κρατώντας την ψυχή και το σώμα χωρίς αυτά. Με την Ανάληψή Του στους ουρανούς κάθεται «στα δεξιά του Θεού» με ολόκληρη την ανθρώπινη θεωμένη φύση ΧΩΡΙΣ τα αδιάβλητα πάθη, τα οποία όλοι οι υπόλοιποι θεωμένοι άνθρωποι θα ξεφορτωθούν με την ανάσταση των σωμάτων.
Έτσι λοιπόν υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος ο Χριστός να "λειτουργεί σε δύο φύσεις εναλλάσοντάς τες", να δρα πότε ως τέλειος Θεός και πότε ως τέλειος άνθρωπος - άνθρωπος διαφορετικός από αυτό που έγινε μετά την Ανάσταση όπου δεν είχε πια ούτε αδιάβλητα πάθη - κι ο σοβαρός αυτός λόγος ήταν η σωτηρία η δική μας.