LordPayens έγραψε:Δηλαδή αγαπητέ nous υποστηρίζετε ότι ο Χριστός επέλεγε πότε θα σκεφτεί με την θεϊκή του φύση και πότε με την ανθρώπινη; Με λίγα λόγια ενώ κατείχε την υπέρτατη γνώση, ξαφνικά βυθιζόταν σε μια τέτοια άγνοια που δεν ήξερε αν ήταν ή όχι περίοδος σύκων και ενώ είχε κάνει την σκέψη αυτή με την ανθρώπινη του φύση, ξέρανε την συκιά με την θεϊκή; Συγνώμη αγαπητέ αλλά μου φαίνεται πλήρως παιδιάστικη η συγκεκριμένη αιτιολόγιση σας. Είμαι σίγουρος ότι έχετε την ικανότητα για έναν καλύτερο αποσυμβολισμό από αυτόν.
Φιλικά,
WM
Φίλε LordPayens, δεν είναι δύσκολο για το Θεό να κάνει και αυτό που λες, και να χρησιμοποιεί πότε τη θεϊκή του φύση και πότε την ανθρώπινη ανάλογα με το σκοπό που είχε. Εξάλλου σύμφωνα με την θεολογική ερμηνεία της Εκκλησίας, ο Ιησούς ποτέ δεν χρησιμοποίησε για δικό του ανθρώπινο όφελος τις θεϊκές του δυνάμεις, και σύμφωνα και με την κοινή "τετράγωνη" λογική που αγαπούν ορισμένοι, ως Θεός δεν επρόκειτο ποτέ να νιώσει πείνα ώστε να θέλει σύκα. Aρα ως άνθρωπος δρούσε εκείνη τη στιγμή - αν δεχτούμε ότι πραγματικά πείνασε και ήθελε να φάει σύκα, και όχι ότι λειτουργούσε παραβολικά ώστε να δώσει στους μαθητές του ένα μάθημα. Προσωπικά θεωρώ πιθανότερο το να λειτουργούσε παραβολικά, και το αναπτύξει και σε άλλο τόπικ, αλλά δεν κόβω και το κεφάλι μου.
Θα μου πεις, πώς ο Χριστός από εκεί που χρησιμοποιούσε την ανθρώπινη φύση, έβγαζε μπρος τη θεϊκή και ξέραινε τη συκιά; Γιατί πλέον δεν υπάρχει ο ιδιοτελής ανθρώπινος σκοπός του να φάει σύκα, αλλά ο σκοπός να ωφελήσει τους μαθητές Του, να τους διδάξει με τρόπο που θα τους εντυπωθεί.
Είναι δύσκολο να μην μας φαίνονται παράξενα κάποια πράγματα που έκανε ο Χριστός μια που η δική μας φύση είναι σκέτη ανθρώπινη. Πώς να φανταστούμε τι έκανε ο Χριστός με τη θεία και την ανθρώπινη φύση Του αφού εμείς ποτέ δεν βρεθήκαμε ποτέ στη θέση να έχουμε δύο φύσεις; Και ποτέ δεν λειτουργήσαμε τελείως απαλλαγμένοι από φθοροποιά πάθη, με μόνο γνώμονα το καλό των άλλων και όχι το δικό μας; Και άλλα πράγματα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε λόγω των περιορισμών που υπάρχουν στη φύση μας. Για παράδειγμα, ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο από το μηδέν. Μπορείς εσύ να φανταστείς το ΜΗΔΕΝ; Ότι κάποτε δεν υπήρχε τίποτα; Ούτε φως, ούτε σκοτάδι, ούτε ύλη, ούτε ενέργεια, ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ; Προσωπικά μου φαίνεται ασύλληπτο, όπως και σε πολλούς άλλους που το έχω συζητήσει. Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού δεν έχουμε εμπειρία του απόλυτου τίποτα, του απολύτου μηδενός, και το μηδέν το αντιλαμβανόμαστε πάντα σε σχέση με κάτι. Π.χ. στο δωμάτιο υπάρχουν τώρα μηδέν λουλούδια = καθόλου λουλούδια.
Έτσι λοιπόν στην ερμηνεία της Α.Γ. ο "καλύτερος αποσυμβολισμός" δεν είναι απαραίτητα αυτός που κάθεται καλύτερα στην αντίληψη που σχηματίζουμε για τα πράγματα βάση του πώς εμείς αισθανόμαστε ή του πώς εμείς θα κάναμε. Γιατί άλλο εμείς κι άλλο Εκείνος, κι άλλο ο τρόπος που εμείς φανταζόμαστε ότι πρέπει να λειτουργεί ο Θεάνθρωπος.
