Η ίδια η έννοια είναι μάλλον αντιφατική. Άλλωστε το φώς δεν αποτελείται από ύλη η οποία θα μπορούσε να βρίσκεται στην υγρή, την αέρια ή τη στερεή φάση, ανάλογα με τις συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας.

Παρόλα αυτά, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Vigo υποστηρίζουν ότι μπορεί κανείς να προσομοιάσει το φώς με αέριο, με τα φωτόνια να παίζουν το ρόλο της μοριακής ύλης. Έχουν ασχοληθεί με τη μελέτη και έρευνα «μη γραμμικών» υλικών, τα οποία έχουν την ιδιότητα να επιβραδύνουν την ταχύτητα μιας δέσμης φωτός με ρυθμό ανάλογο της έντασης της ακτίνας φωτός. Δηλαδή, εάν κανείς φανταστεί μια ακτίνα φωτός ως ένα συμπαγή κώνο φωτονίων, τα φωτόνια στο εσωτερικό του κώνου επιβραδύνονται περισσότερο από ότι εκείνα στα εξωτερικά στρώματα του κώνου.

Εάν όμως χρησιμοποιηθεί ένα υλικό που μπορεί να επιτύχει επιβράδυνση του φωτός αντιστρόφως ανάλογη της έντασης του, τότε μια ακτίνα υψηλού ενεργειακού φορτίου (laser) θα μπορούσε να συγκεντρωθεί υπό τη μορφή κυλίνδρου.

Προσομοιώσεις με Η/Υ έδειξαν ότι μια τέτοια συγκεντρωμένη ακτίνα φωτός αποκτά μια μορφή επιφανειακής τάσης και την ιδιότητα να διασπάται σε μικρότερες «σταγόνες», επιδεικνύοντας συμπεριφορά που μοιάζει πολύ με αυτή των ρευστών. Οι έρευνες επικεντρώνονται στο υλικό που μπορούσε να προκαλέσει αυτή τη συγκέντρωση.

Η πρώτη πιθανή εφαρμογή που έχουν επισημάνει οι ερευνητές αφορά τη χρήση του «υγρού φωτός» ως μέσου μεταφοράς πληροφορίας και άρα τη δημιουργία μιας νέας γενιάς Η/Υ στην οποία τα φωτόνια θα αντικαταστήσουν τα ηλεκτρόνια. Κύριο πλεονέκτημα η πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα.

Από την άλλη πλευρά, ερευνητές του Πανεπιστημίου Lehigh της Pennsylvania υποστηρίζουν ότι η χρήση του φωτός για τη μεταφορά ψηφιακής πληροφορίας δεν απαιτεί αυτή την «υγροποίηση», η οποία ίσως δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα διαχείρισης.