Η εξερεύνηση του διαστήματος υπήρξε, από τα πρώτα της βήματα, μια προσπάθεια επικίνδυνη. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστή και η ιστορία του Σοβιετικού διαστημικού προγράμματος και στα ήδη γνωστά θύματα προστέθηκαν ακόμη περισσότερα.
Ο πιο απόμακρος γνωστός πλανήτης, ένας μεγάλος και θερμός κόσμος γεμάτος με σταγονίδια σιδήρου και σε τροχιά γύρω από ένα άστρο απόστασης 5.000 ετών φωτός από τη Γη, ανακαλύφθηκε με την βοήθεια μιας πρωτοποριακής τεχνικής.
Διεθνής αστρονομική ομάδα έχει υιοθετήσει μια νέα τεχνική για να καθορίσει τη μάζα ενός πλανήτη εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Η ομάδα χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιο Hubble για να μετρήσει τις μικρές θεσιακές κινήσεις του αστεριού Gliese 876 που προκαλείται από την βαρυτική έλξη ενός πλανήτη σε τροχιά.
Η ανακάλυψη νέων δορυφόρων γύρω από τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δυσκολεύει όλο και περισσότερο διότι οι μεγαλύτεροι και συνάμα ευκολότεροι έχουν ήδη εντοπιστεί.
Κι όμως, η ύπαρξη ζωής στο φεγγάρι είναι γνωστή από το 19ο αιώνα. Τον Αύγουστο του 1835 η είδηση κυκλοφόρησε στις Αμερικανικές εφημερίδες και δημιούργησε πραγματική αίσθηση.
Στην αθέατη πλευρά της Σελήνης βρίσκεται ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος γνωστός κρατήρας του ηλιακού μας συστήματος, μια λεκάνη που ίσως αποτελέσει την ύστατη κληρονομιά του διαστημικού προγράμματος Απόλλων.
Η έρευνα για την ανεύρεση γήινων πλανητών γύρω από άλλα άστρα προχώρησε άλλο ένα βήμα, όταν πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε από τους αστρονόμους η ανακάλυψη ενός ηλιακού συστήματος παρόμοιο με το δικό μας -το πιο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα.
Με τη βοήθεια των υπερσύγχρονων επιστημονικών οργάνων της διαστημοσυσκευής 2001 Mars Odyssey της NASA, οι επιστήμονες κατάφεραν επιτέλους να εντοπίσουν τεράστιες ποσότητες νερού σε μορφή πάγου που βρίσκονται θαμμένες για εκατομμύρια χρόνια στο υπέδαφος του γειτονικού μας πλανήτη.
Όλα άρχισαν με μια απλή επιστολή: “Είμαι ένας νέος 20 χρονών και εντελώς καινούριος στον χώρο της αστρονομίας. Ήμουν ανέκαθεν γοητευμένος με τον έναστρο ουρανό και το Σύμπαν. Ποια πρέπει να είναι τα πρώτα μου βήματα για να εισέλθω δυναμικά σ’ αυτόν τον επιστημονικό χώρο, έτσι ώστε να μπορέσω να αξιοποιήσω ορθά και μεθοδικά το χρόνο που χρειάζεται για να γίνω ένας σωστός ερασιτέχνης αστρονόμος;”
Στις αρχές Μαρτίου του 2002 βρεθήκαμε πολύ κοντά στη ρεαλιστική εκδοχή των σεναρίων κάποιων πρόσφατων ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ένας αστεροειδής λίγο έλειψε να συγκρουστεί με τη Γη και κανείς δεν το είχε καταλάβει.
Μέχρι σήμερα η Ευρώπη κοίταζε τον πλανήτη Αρη από μακριά. Εδώ και λίγο καιρό, όμως, αρχίζει να βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι. Η Ευρώπη του διαστήματος θέλει να αποδείξει ότι ο Κόκκινος Πλανήτης δεν είναι αποκλειστικό πεδίο ερευνών και κατάκτησης εκ μέρους των Αμερικανών.
Είμαστε μόνοι στο σύμπαν? Θα μας ήταν πολύ βολικό αν τα ραδιοτηλεσκόπια μας δέχονταν ένα σήμα από άλλον πολιτισμό, αλλά εφόσον αυτό δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα, πώς θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε μόνοι μας αν κάποιος μακρινός κόσμος στο σύμπαν φιλοξενεί κάποια μορφή ζωής?
