Αν το Υπουργείο Οικονομικών είναι τόσο σοβαρή και σημαντική δουλειά ώστε να μη μπορεί να αναλάβει να τη διεκπεραιώσει ένας πολιτικός και να απαιτείται ένας τεχνοκράτης

Η πορεία προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου έχει δημιουργήσει προσδοκίες οι οποίες δύσκολα μπορούν να ικανοποιηθούν.

Ακούγεται συχνά σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις πως πρέπει οι πολιτικοί να «πουν την αλήθεια», πως πρέπει οι πολίτες να «ξέρουν την αλήθεια».

Πόση ντροπή θα πρέπει να ένιωσε κάθε Έλληνας χθες, με το που άκουσε πως το λεβεντόπαιδο, ο ανυπότακτος και επαναστατικά αγενής, ειρωνεύτηκε(;)

Το τι επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα και στην κοινωνία το γνωρίζουμε, κυρίως το αισθανόμαστε, όλοι.

Στη διαδρομή του Ελληνικού Κράτους οι τρεις παραπάνω χρονολογίες σημαδεύουν επίσημες αφετηρίες δυσάρεστων για την χώρα καταστάσεων ως αποτέλεσμα εκλογών.

«Ο κύριος Τσοχατζόπουλος δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, καθώς δεν είναι πλέον υπουργός και συνεπώς κακώς προφυλακίστηκε». Κάπως έτσι ήταν διαμορφωμένο το επιχείρημα των δικηγόρων του Τσοχατζόπουλου.

Παντελής έλλειψη φαντασίας, αν μη τι άλλο! Διότι για να μιλήσει κανείς για επίγνωση της καταστάσεως, για διάθεση στροφής στην σοβαρότητα, για κάποια “τσίπα επάνω τους”, ούτε λόγος.

Η αυξημένη αποχή στις εκλογές του 09 και του 10 και οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις από τότε μέχρι σήμερα καταδεικνύουν την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας από σημαντικότατη μερίδα του ελληνικού λαού.

Εδώ και χρόνια έχει επικρατήσει η ιδέα ότι ανάπτυξη θεωρείται είτε η δημιουργία θέσεων εργασίας, είτε η είσοδος ξένων επενδυτικών κεφαλαίων για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας.

Ξεπουλιέται η χώρα. Όχι με όρους κατοχής, αλλά με όρους κατάκτησης.

Επί δύο και πλέον χρόνια η δημόσια συζήτηση για την κρίση, την οικονομία, τα μνημόνια, για την ίδια την Ελλάδα εν τέλει, διεξάγεται με πολλά ψέματα, μισές αλήθειες και υποκρισία που γεννά θυμό και οργή.