«Ο κυβερνήτης του υποβρυχίου έδωσε την εντολή ανόδου σε βάθος περισκοπίου. Οι συνθήκες στην επιφάνεια δεν του επέτρεπαν να εντοπίσει με το παθητικό του σόναρ το, έτσι κι αλλιώς, σχεδόν ανύπαρκτο ηχητικό ίχνος του πλοίου που επρόκειτο να συναντήσει.

Τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά από τον προηγούμενο αιώνα. Τώρα δε χρειαζόταν πια να αγκαλιάσει το μεταλλικό σωλήνα και να σκύψει πάνω του για να δεί την εικόνα του έξω κόσμου. Με το απλό πάτημα ενός κουμπιού η φωτονική αντένα βγήκε από τη θάλασσα και έστειλε το οπτικό της σήμα στο τερματικό του υπολογιστή που βρισκόταν μπροστά στον κυβερνήτη.

Στα νοτιοδυτικά ορίζοντας είχε μια εφιαλτική κόκκινη όψη, λόγω των ιονισμένων σωματιδίων της ατμόσφαιρας. Δύο πελώρια μανιτάρια υψώνονταν στον ουρανό σαν γιγάντιοι ιππότες της κολάσεως, ενώ το η θάλασσα προσπαθούσε να ηρεμήσει μετά την πυρηνική θύελλα που την είχε τυραννήσει μια ακόμα φορά. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα το σκάφος του φαινόταν καταδικασμένο. Οι πυρηνικές τορπίλες είχαν εκραγεί σε απόσταση μόλις 8 ναυτικών μιλίων και το μόνο που έσωσε το υποβρύχιό ήταν η ικανότητά του να καταδυθεί κάτω από τα 5.000m. Η αυξημένη πίεση σε εκείνο το βάθος απορρόφησε μεγάλο μέρος της ισχύος των πυρηνικών εκρήξεων και το κεραμικό κέλυφος του υποβρυχίου, υποστηριζόμενο από τους συνδέσμους τιτανίου, άντεξε.

Ολοκληρώνοντας την περιστροφή της φωτονικής αντένας με τα πλήκτρα του υπολογιστή του, είδε, στα ανατολικά, αυτό που αναζητούσε. Όμοιο με γιγάντιο αρθρόποδο, σαν μετάλλαξη των βασανισμένων από τις πυρηνικές εκρήξεις μόνιμων κατοίκων της θάλασσας, το πλοίο προχωρούσε αργά, με τον υδροστρόβιλό του να δουλεύει σε κλάσμα της συνολικής ισχύος του. Οι ομαλές κλίσεις των επιφανειών του και η επικάλυψή από υλικά που απορροφούν μέρος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, όμοια με τα πρώτα αεροσκάφη stealth του προηγούμενου αιώνα, το καθιστούσαν σχεδόν αόρατο στα ραντάρ.

Εδώ και λίγο καιρό ο κόσμος είχε βυθισθεί στη δίνη ενός πολέμου με τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων σε ξηρά, θάλασσα και διάστημα. Πυρηνικά βλήματα των 0,5Kt και πυρηνικές τορπίλες του 1Kt χρησιμοποιούνταν από τους αντιπάλους σε περιορισμένους αριθμούς, αλλά με εφιαλτικά αποτελέσματα. Λίγο έξω από την ατμόσφαιρα της Γης, οι σταθμοί laser των αντιπυραυλικών συστημάτων των δύο αντιπάλων, είχαν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος των διαστημικών φορέων πυρηνικών όπλων, μέχρι που οι επιτυχημένες επιθέσεις με ιούς στα λειτουργικά τους συστήματα ανάγκασαν τα ενεργειακά laser να υπερφορτωθούν και να αυτοκαταστραφούν.»

Αυτή η σύντομη και συνάμα εφιαλτική περιγραφή που θα μπορούσε να είναι κομμάτι του σεναρίου μιας ταινίας τρίτης διαλογής, γίνεται ακόμα πιο ενοχλητική αν σκεφτεί κανείς ότι τίποτε από όσα περιγράφηκαν δεν είναι εξωπραγματικό ή απίθανο. Στην πραγματικότητα, όλες οι τεχνολογίες, αλλά και οι επιχειρησιακές πρακτικές και επιλογές που αναφέρονται, είναι σήμερα σε μέσο ή και προχωρημένο στάδιο εξέλιξης. Να σημειωθεί επίσης ότι η περιγραφή αυτή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πρόβλεψη ή απεικόνιση ενός μελλοντικού πεδίου μάχης, χρησιμοποιείται απλά για να τονίσει μια σειρά παραμέτρων που θα εξετασθούν στη συνέχεια.

Από την αρχαιότητα η τεχνολογία τέθηκε στην υπηρεσία των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Από τη εφαρμογή απλών νόμων της φυσικής και μαθηματικών για την κατασκευή των καταπελτών, χημικών ιδιοτήτων υλικών για το υγρό πύρ, μέχρι την εξέλιξη των πυροβόλων όπλων και τις χρήσεις της πυρηνικής ενέργειας, η τεχνολογία έρχεται πρώτα να υπηρετήσει τις στρατιωτικές ανάγκες και στη συνέχεια μεταλλάσσεται ώστε να ανταποκριθεί και σε άλλες ειρηνικές εφαρμογές. Είναι πραγματικά τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι η ανθρωπότητα, από την αρχή της καταγεγραμμένης ιστορίας του πολιτισμού της και κυρίως τους 2 τελευταίους αιώνες, δαπανά απίστευτους πόρους, ανθρώπινους και οικονομικούς για την εξεύρεση αποτελεσματικότερων τρόπων αυτοεξόντωσης.

Οι υποθέσεις που μπορεί να κάνει κανείς για τα στοιχεία ενός μελλοντικού πεδίου μάχης μπορούν να είναι ασφαλείς μόνο σε ορίζοντα λίγων δεκαετιών. Οτιδήποτε πέρα από αυτό το χρονικό διάστημα εισέρχεται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, καθώς δε στηρίζεται σε δεδομένα, αλλά σε εικασίες.

Στη σύντομη ιστορία που παρατέθηκε στην αρχή κανένα στοιχείο δεν είναι φανταστικό. Το πυρηνικό υποβρύχιο Virginia του Αμερικανικού Ναυτικού που παραδόθηκε το 2004 πιστεύεται ότι έχει δύο τέτοιους αισθητήρες με δυνατότητα απλής οπτικής απεικόνισης και θερμικής απεικόνισης. Κεραμικά υλικά και συνθετικά υλικά από ενώσεις γραφίτη και μέταλλα έχουν ήδη μελετηθεί και προκριθεί για χρήση σε υποβρύχια για κατάδυση σε μεγάλα βάθη, είναι όμως άγνωστο εάν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν σε κάποιες από τις προγραμματισμένες κλάσεις υποβρυχίων.

Η χρήση υδροστροβίλων για την πρόωση σκαφών επιφανείας και υποβρυχίων έχει μελετηθεί εκτεταμένα από τη δεκαετία του 70. Το σκάφος επιφανείας που περιγράφεται θα μπορούσε να είναι εξέλιξη του Sea Shadow. Επρόκειτο για ενα πειραματικό σκάφος του Αμερικανικού Ναυτικού που εμφανίστηκε το 1984 και στο οποίο έχουν χρησιμοποιηθεί κατασκευαστικά χαρακτηριστικά τεχνολογίας stealth.

Το αποτέλεσμα των δοκιμών και πειραματισμών με το Sea Shadow ήταν τα νέα αντιτορπιλλικά της κλάσης Zumwalt, το πρώτο εκ των οποίων εισήλθε σε υπηρεσία το 2013.

Η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων σε περιορισμένη κλίμακα ήταν πάντα μία από τις επιλογές και των δύο υπερδυνάμεων. Τέλος η χρήση laser στο διάστημα θα είναι τμήμα της υπό σχεδιασμό ασπίδας αντιβαλλιστικής προστασίας των ΗΠΑ, ενώ οι διαστημικές πλατφόρμες πυρηνικών όπλων ήταν αντικείμενο συζήτησης στις αρχές της δεκαετίας του 60.